آنچه باید در مورد میزان انتشار حمل و نقل بدانیم.

چگونه می توانیم میزان انتشار کربن صنعت حمل و نقل را کاهش دهیم.

برای این که میزان افزایش درجه حرارت از مقداری که سبب تاثیرات آب و هوایی بسیار مخرب خواهد شد بالاتر نرود روش مدل سازیِ سازمانِ انرژی اتمی جهان پیشنهاد می کند که می باید انتشار کربن حمل و نقل در حدود سال ۲۰۲۰ میلادی به حداکثر خود برسد و سپس کاهش یابد. دست یابی به صنعت حمل و نقل بدون کربن برای داشتن آینده ای زیست پذیر گام بسیار مهمی است. رسیدن به این هدف نیازمند برنامه‌ی اصلاحی ی جامعی است که از جمله کاربردِ سوخت های پاکیزه، افزایش کارایی وسایل نقلیه، تغییر روش ساختن شهرها و چگونگی جابه جایی مردم و کالاها را شامل می شود.
برقی کردن، بخش مهمی از راه حل مشکل افزایش انتشار صنعت حمل و نقل است زیرا برقی کردن میزان انتشار را بسیار کاهش می دهد و امکان بدون کربن بودن شبکه های برق را میسر می کند.
برای مثال سازمان حفاظت محیط زیست ایالات متحد گزارش داده که استفاده از وسیله های نقلیه ای که از سوخت فسیلی استفاده نمی کنند “رفته رفته تاثیر قابل اندازه گیری و معناداری را در اقتصاد سوخت وسایل نقلیه و در میزان انتشار آنها ایجاد کرده است” و در اثر آن اقتصاد سوخت در سال ۲۰۱۶ یک دهم MPG بهبود یافته با این که تنها یک درصد از تولید اتومبیل ایالات متحد مربوط به اتومبیل های جدید بوده است.
پیش بینی می شود که سهم برق در تامین انرژی مورد نیاز حمل و نقل، از سال ۲۰۱۱ تا سال ۲۰۵۰ هفت برابر خواهد شد. اما در هر منطقه خاص برای تصمیم گیری در مورد این که آیا برقی کردن مناسب است یا خیر می بایست میزان انتشار کربن ناشی از تولید برق و انتقال آن را نیز در نظر گرفت.

وصع استانداردهای سخت گیرانه تر برای کارایی سوخت، هم برای خودرو‌های شخصی و هم برای اتومبیل های سنگین مانند اتوبوس‌ها و کامیون‌ها، نیز در کاهش انتشار صنعت حمل و نقل بسیار موثر است. حمل و نقل کالا ۴۰ درصد انرژی مصرفی در بخش حمل و نقل را به خود اختصاص می دهد. شرکت های خصوصی نیز خود به ابتکاراتی مانند تولید و طراحی کامیون های بدون انتشار و دستیابی به خنثی بودن از نظر کربن ( که هدف نیمه قرن آنهاست) دست یازیده اند.
حمل و نقل عمومی می تواند مردم را با کارایی بسیار بیش تری نسبت به وسایل نقلیه شخصی جابه جا کند. توجه به حمل و نقل عمومی با توجه به برقی کردن تلفیق شده است و این کار شبکه‌های حمل و نقل و سایر خدمات حمل و نقل شهری را توسعه می دهد. برای مثال اتوبوس های برقی پیوسته در چین و شیلی محبوبیت بیش تری پیدا می‌کند.

طراحی بهتر شهرها و احداث جوامع شهری قابل زندگی نیز می تواند تقاضا برای حمل و نقل را کاهش دهد و بنابراین با فراهم کردن دسترسی مردم به اشکال حمل و نقل جایگزین از انتشار کربن نیز بکاهد.
این تحرک جدید می‌تواند باعث ترویج استفاده از خودروها و دوچرخه های مشترک شود و در همان حال پیشرفت هایی را که در فن آوری های برقی، خودکار و مبتنی بر داده ایجاد می شود با یکدیگر پیوند دهد. پژوهش ها نشان می‌دهند که اگر شهرها از اتومبیل‌های خودکار، برقی و شراکت در وسایل نقلیه استقبال کنند، می‌توانند میزان انتشار کربن حمل و نقل را ۹۰ درصد کاهش دهند.

از نظر دسترس پذیری، برابری و پایداری، تحرک جدید می‌تواند تاثیر بزرگ تری بر تغییر رفتار مردم و تغییر مقررات شهری بگذارد.
در حال حاضر از هر پنج برنامه آب و هوایی ملی که به عنوان بخشی از قرارداد پاریس عرضه شده تنها یکی از آنها اهداف کمی برای فرونشانی انتشار حمل و نقل ارائه کرده است. در تعداد اندکی از آنها اهدافی برای حمل و نقل عمومی EVS ارائه شده است. کشورها باید اهداف بخش حمل و نقل خود و برنامه‌هایی را که برای بهره گیری از این فرصت ها دارند نه فقط در آن چه که به کنفرانس پاریس ارائه می کنند بلکه همچنین در استراتژی درازمدت خود وارد کنند.
از ۱۳ استراتژی دراز مدتی که تاکنون ارائه شده ۱۲ تای آن ها دارای استراتژی بخش حمل و نقل است، ۱۱ تا از آنها استراتژی برقی کردن را ارائه داده‌اند، ۱۰ تا از آنها استراتژی حمل و نقل عمومی و ۹ تای آنها استراتژی تحرک جدید را عرضه کرده‌اند.

در حالی که انتشار حمل و نقل عامل 14 درصد انتشار کربن جهان است و انتظار می‌رود میزان آن به سرعت افزایش یابد، در همین حال فرصت‌های بسیاری برای بنای حمل و نقلی پاکیزه تر وجود دارد. کشورها می باید راه های بیش تری را مشخص کنند و هم بخش عمومی و هم بخش خصوصی را برای کربن زدایی از حمل و نقل بسیج کنند، آن هم بسیار زود.
در این صورت است که آن ها می‌توانند از این خطرات اجتناب کنند و فرصت‌هایی را که وسایل حمل و نقل قرن بیست و یکم برای آنها ایجاد کرده است مورد بهره‌برداری قرار دهند.