درباره فاشیسم؛ شماره یک: مورد هند

سلام، از آنجا که در این جهان فانی همه چیز به همه چیز مربوط است، پس فاشیسم هم به محیط زیست و به زندگی ما مربوط است. پس در اینجا سلسله اطلاعات و رشته گفتار هایی در باره فاشیسم را می آوریم. باشد که بشر از شر آن نجات یابد.

هند:

در 12 دسامبر سال 2019 پارلمان هند قانونی را گذراند که به تمام مهاجران ثبت نشده به غیر از مسلمان ها حق شهروندی اعطا می کرد این اولین بار در تاریخ کشور بود که قانون رسماً بر علیه جمعیت 172 میلیون نفری مسلمانان هند تبعیض قائل می شد. بسیاری این قانون را علامتی می دانستند حاکی از آن که دولت حزب حاکم ملی گرای هندوستان (BJP) به رهبری نارندرامودی قصد دارد که بزرگ ترین دموکراسی جهان را به دولتی قوم گرا تبدیل کند. اعتراضات بسیاری بر علیه این قانون صورت گرفت و دانشجویان در حداقل 50 دانشگاه بر علیه آن تظاهرات کردند و در بسیاری نقاط مردم به خیابان آمدند. زنان مسلمان هند به شکل صلح آمیزی جاده ها را اشغال و رفت و آمد را مسدود کردند در حالی که کاغذ هایی در دست داشتند که بخش هایی از قانون اساسی سکولار هند بر آن نوشته شده بود و با صدای بلند آن را می خواندند. شعار غالب این تظاهرات این بود که “ما آزادی می خواهیم.” شعار آزادی ابتدا در کشمیر مطرح شد یعنی جایی که 97 درصد مردم آن مسلمان اند و بر سر مرزهای آن با پاکستان اختلاف وجود دارد و در نتیجه در ماه اوت سال 2019 در آن جا حکومت نظامی شدیدی بر قرار شد. در خلال اعتراضات ضد قانون شهروندی مهاجران این شعار به تدریج به شعار عمومی مقاومت تبدیل شد و فریادی بود برای آزادی از قید عدم تحمل مذهبی، رهایی از نظام کاستی و ازنظر برخی دانشجویان چپ گرا آزادی از سرمایه داری و این آغازی بود بر عکس العمل راست افراطی. کانال های تلویزیونی و وب سایت های طرفدار حکومت جنبش ضد آزادی بزرگی را آغاز کردند. رهبران حزب (BJP) خواستار تیراندازی به تظاهر کنندگان شدند و تهدید کردند که آنها را به اصطلاح با یک ” عمل جراحی” نابود خواهند کرد. در 23 فوریه 2020 یعنی روزی که ترامپ برای ملاقات با رئیس جمهور به هند آمده بود کاپیل میشرا یکی از رهبران محلی برجسته حزب (BJP) در دهلی طی یک سخنرانی به پلیس گفت که اگر تظاهر کنندگان خیابانی را از کف خیابان پاک نکند طرفداران او خودشان این کار را خواهند کرد. به مجرد آن که ویدئو های سخنرانی او از طریق فیس بوک و واتس آپ منتشر شد این برنامه آغاز شد. دستجات بزرگ اوباش که تعدادشان از 100 تا 1000 نفر بود در شمال شرق دهلی با خشم فراوان حداقل 53 مسلمان را کشتند و 250 نفر را مجروح کردند که در بیمارستان بستری شدند. آنها 22 مسجد و مدرسه مذهبی مسلمانان، صدها مغازه و خانه و مجلدات بی شماری  از قرآن را آتش زدند. اهداف این جنایت با دقت انتخاب شده بودند بطوری که در جریان این خرابکاری منازل و مغازه های هندوها سالم ماند. این یورش ها سه روز ادامه یافت و  بسیاری از قربانیان گزارش دادند که پلیس با این افراد تبانی کرده و حتی در این عملیات افراد پلیس شرکت داشته اند، و مدارک مربوط به آن را به سازمان های حقوق بشری تحویل دادند. دعوت برای شرکت در این خراب کاری از طریق گروه های واتس آپی وابسته به اعضای حزب RSS، صورت گرفت. این حزب یک جنبش ناسیونالیستی راست افراطی و طرفدار هندوهاست که میلیون ها نفر عضو و یک قرن قدمت دارد و بنیان گذاران آن از هواخواهان موسولینی بوده اند. هر چند اعضای RSS با لباس رسمی (یونیفرم) خاکی رنگ خود در این جریان شرکت نکردند ولی شعار آنها که می گفت “زنده باد خدای رام” پیوسته از دهان مهاجمان به گوش می رسید. در یکی از پیام هایی که در گروه واتس آپی سازمان دهنده این سلاخی نوشته شده بود گفته می شد: «برادر، اعضای RSS برای حمایتت آمده اند.» نوجوانان 13 تا 16 ساله از کارهای خودشان سلفی می گرفتند و ویدئوهایی را که نقش آنها را در این حملات نشان می داد پست می کردند شاید که موقعیت خود را در این جنبش تقویت کنند. در نهایت بسیاری از قتل هایی که صورت گرفت مورد بررسی و تحقیق قرار نگرفت. اما یک مسلمان به محض خروج از خانه با گلوله کشته شده بود و 16 فعال جمعیت RSS به این علت دستگیر شدند. در این خشونت توده ای که بروز کرد تمام فرآیند های عملیاتی استاندارد فاشیسم مدرن به نمایش گذاشته شد. مهاجمان هم برای تحریک مردم به خشونت و هم برای تبلیغ آن چه که انجام داده بودند از شبکه های اجتماعی و دستگاه های پیام دهنده استفاده کردند. خشونتی که اعمال شد از نظر سیاسی جنبه نمادین داشت یعنی به همان اندازه که برای کشتن مسلمانان طراحی شده بود قصد داشت تا توده بزرگ مسلمانان را نیز بترساند. این فاجعه را سیاست مداران منتخب پوپولیست راست گرا تحریک کردند اما سربازان پیاده نظام راست افراطی آن را اجرا کردند. و این ماجرا مقصد سیاسی وسیع تری نیز داشت. ترامپ که در روز دوم شورش به هند رسیده بود فقط مودی را تشویق کرد. او گفت: ” این حکومت واقعاً برای آزادی مذهب زحمات زیادی کشیده است.” بدون این که به کشتار وسیعی که تنها یازده کیلومتر آن طرف تر از محل کنفرانس مطبوعاتی او در جریان بود اشاره کند.

او گفت” ما مدتی طولانی در این باره صحبت کردیم و من واقعاً معتقدم این همان چیزی است که او می خواهد.” حزب BJP به وفاداری ترامپ پاداش داد و شبکه های مجازی خود را برای حمایت از ترامپ در انتخابات نوامبر 2020 بسیج کرد، عیناً همان طور که در دسامبر 2019 این کار را برای انتخاب بوریس جانسون در انگلستان انجام داده بود. (16) هر چند جمعیت هندوهای ایالات متحدفقط 4 میلیون نفر است و همه آنها نیز طرفدار حزب BJP نیستند اما تقریباً نیم میلیون هندو در تگزاس و جمعیتی 6 رقمی از هندوها در ایالت های جورجیا و فلوریدا و کارولینای شمالی زندگی می کنند و انتخابات در این ایالت ها با اختلاف رأی بسیار کمی تعیین تکلیف می شود. در سراسر جهان عامل پیش رانِ افراطیون دست راستی آن است که مبادا مردمی که قرار نیست آزاد باشند به آزادی برسند و طی این فرآیند تعریف جدیدی از معنای آزادی ارائه دهند. شما با دقت به کلمات مهاجمان توجه کنید و متوجه این ترس در کلمات آنها خواهید شد. جمعیت در حالی که دستفروشان خرده فروش خیابانی مسلمان را کتک می زد بر سرشان هوار می کشید که ” این هم آزادی، ما به تو آزادی دادیم. ”  آنگاه که مسجدی را آتش زدند و به چشمان کسانی که داخل مسجد بودند اسید پاشیدند و آنها را کور کردند با خشم بر سر قربانیان فریاد می زدند که “اینم آزادی.” در یک نقطه پلیس ها لباس زیر خود را در آوردند واندام های تناسلی خود را به زنان مسلمان نشان می دادند و فریاد می کشیدند: “آزادی می خواهید؟ ما به شما آزادی خواهیم داد.” روان پزشکانی که فاشیسم دهه 1930 را بررسی می کردند انگیزه اصلی فاشیسم را ترس از آزادی دانستند. اگر چنین باشد پس حمله وحشیانه شمال شرق دهلی نمونه بارزی از این رویکرد است. تظاهر کنندگان مسلمان کلمه آزادی را به صورتی غیر شفاف و به معنای گسترده کلمه به کار می بردند. اما در پاسخ، حمله کنندگان به آن ها می گفتند تنها آزادی که گیر شما می آید آزادی مورد تجاوز قرارگرفتن، آزادی کتک خوردن یا کشته شدن است. در هندوستان خشونت بین جمعیت های مختلف چیز جدیدی نیست و قرن هاست مستعمره چی ها با تاکتیک تفرقه بیانداز و حکومت کن آن را تشویق کرده اند و در نظام کاستی کشور ریشه عمیقی دارد. این تنش ها در دوره ی بعد از سال 1947 و با بر قرار شدن قانون اساسی سکولار، دستگاه قضایی مستحکم و فرهنگ دموکراتیک و در حالی که حزب سکولار کنگره نیروی سیاسی مسلط کشور بود محدود شد. اما از سال های دهه 1980 به بعد ترکیبی از فساد، شهر نشینی، و افزایش نا برابری رقابت بین گروه های مذهبی را تشدید کرد و باعث شد BJP بتواند به یک حزب نیرومند مخالف دولت تبدیل شود و بالاخره در سال 2014 با قرار گرفتن مودی در رأس آن به قدرت برسد. در هندوستان فرهنگ ملی گرایی گسترده ی هندویی که به آن هیندوتوا می گویند، دهه ها است که وجود داشته و حزب RSS و سایر گروه های افراطی دارای ریشه مردمی همواره با حزب BJP در آن همزیستی داشته اند و به نوعی فلسفه شبه مذهبی متکی است که از طریق درس های روزانه به پیروان تزریق می شود. این در واقع نوعی چیدمان است که سایر گروه های سیاسی راست افراطی آرزوی آن را دارند. بعد از روی کار آمدن مودی سؤالی که هندوستان با آن روبه رو بود این بود که آیا قوه قضائیه، نظام انتخاباتی و قانون اساسی خواهد توانست او را مهار کند یا این که او هندوستان را به یک دولت هندو تبدیل خواهد کرد که حکومت آن بطور دائمی در دست حزب BJP خواهد بود؟ اگر متن اصلی کشتار فوریه 2020 این بود که مسلمانان باید آزادی را فراموش کنند، زیر نویس اش آن بود که وقتی هندوتوا تعیین کننده باشد بنیان سکولار جامعه هندوستان که بعد از استقلال بنا نهاده شده بود نابود خواهد شد. این تهدید خود به تنهایی سایه ای دراز بر آینده قرن بیست و یکم می اندازد.