تظاهرات هواداران سر سخت محیط زیست بر علیه توربین های بادی

طی دو هفته گذشته عده ای از هواداران محیط زیست در یکی از روستا های جنوب فرانسه تظاهراتی علیه نصب توربین های بادی در مجاورت منازل آنها برگزار کردند. این تظاهرات از یک نقطه نظر بسیار جالب است زیرا بار دیگر بر این نکته تاکید می کند که مشکل محیط زیست صرفا مشکلی فنی و مربوط به فن آوری نیست و نمی توان تنها با تغییر فن آوری های قدیمی و به کار گیری فن آوری های نو آن را حل کرد. اکنون بزرگ سرمایه دارانی چون بافت و بلومبرگ و شرکت های غول آسایی همچون زیمنس و سولارکس همگی به سرمایه گذاری در انرژی بادی و خورشیدی روی آورده اند. سرمایه به جایی می رود که در آن سود باشد نه جایی که لزوما آرامش و رفاه مردم را تامین کند. این داستان را که آقای رجب مهدوی برایمان فرستاده اند از این جهت قابل توجه است. با تشکر از ایشان.

سنت آفریک در جنوب فرانسه

تظاهرات هواداران محیط زیست بر ضد توربین های بادی

نوشته رجب مهدوی

در ظاهر به نظر عجیب و باورنکردنی می آید؛ کسانی که نه تنها از ارزش های مربوط به حفظ محیط زیست و دفاع از طبیعت دربرابر یورش بتون سازی دفاع می کنند بلکه در زندگی روزمره خویش نیز نوعی از زندگی را برگزیده اند که نمایانگر پیاده شدن آن ارزش هاست، اکنون به تظاهرات اعتراضی علیه گسترش شبکه ژنراتورهای بادی غول پیکر بر می خیزند. این ژنراتورها که آنها را می توان بادگیر نامید، هم  در اساس نمایانگر فن آوری نوینی در تولید برق هستند که رنگ سبز و محیط زیستی دارد، و هم رویاروی روندهای پیشین تولید برق قرار می گیرند که یا از زغال سنگ و گاز بهره جویی می کردند و یا از سوخت اتمی.

ولی حقیقت امر در کجاست؟ چرا این افراد که در دفاع از ارزش های سبز و محیط زیستی، گاه افراطی به شمار می آیند، حال به ستیزه جویی با گسترش بادگیر ها می پردازند؟

راست این که کمابیش همه بادگیرهای تولیدکننده برق با توجه به ابعاد بالای سرمایه گذاری در زمره طرح های صنعتی سرمایه بزرگ مالی اند. به عنوان نمونه بد نیست اشاره شود که یک نیروگاه کوچک بادی که متشکل از 6 بادگیر 3 مگاواتی است، برآمده از رقمی بالای 50 میلیون یورو سرمایه گذاری است. روشن است که سرمایه مالی بزرگ همچنان که تجربه در همه جا نشان داده است، دغدغه نیازها و تنگناهای محیط زیست را ندارد، و مهم ترین پروایش همانا هزینه کم تر و سود بیش تر است. چنان که در اثر کارگذاشتن بادگیرهای غول آسا در محیط های زیست کرکس ها و عقاب ها بسیاری از آنها قربانی حرکت بال های بزرگ بادگیرها شده اند و یا استقرار توربین های بادی در برخی مناطق موجب نابودی زندگی موش کورها شده است. بگذریم از این که قرار داشتن برخی از انها در نزدیکی محل های مسکونی، آرامش زندگی اهالی آنجا را درهم ریخته است. در این رابطه می توان به گزارش های خبری درباره اعتراض های فراوانی که در این زمینه وجود دارد، در رسانه ها نظر افکند.

در نتیجه روز به روز بر حجم اعتراض افراد و انجمن های دفاع از پرندگان و حیوانات وحشی به استقرار بی رویه مولد های بادی غول پیکر افزوده می شود. چند سال پیش گروهی از سناتورهای فرانسه در پاسخ به درخواست مردم حوزه های انتخاباتی شان، پیشنهاد دادند که فاصله بین ژنراتورهای بادی غول آسا و خانه های مسکونی دست کم 1500 متر باشد، ولی در اثر فشار صاحبان شرکت های ماللک این بادگیرها، در قانونی که به تصویب رسید فاصله لازم به جای 1500 متر به 500 متر کاهش یافت، یعنی مسافتی که صدای بادگیرها را برای ساکنان خانه های نزدیک تحمل ناپذیر می نماید.

راست این که ژنراتورهای بادی را می توان در جاهای دیگری که در معرض جریان باد نیرومندی هستند مستقر ساخت، ولی صاحبان آن بادگیرها تنها معیارشان این است که هزینه تولید برق کم تر شده و سرمایه گذاری لازم هرچه بیش تر کاهش یابد، بدین معناکه آنها می کوشند تا این بادگیرها را در جاهایی که نزدیک به خطوط فشار قوی موجود است، بسازند، تا هزینه کم تری را برای انتقال انرژی بپردازند.  حال اگر نتیجه این کار به هم ریختن آرامش زندگی مردم همسایه بشود، یا پرندگان و حیوانات قربانی بشوند، برای آنها به هیچ وجه اهمیتی ندارد.

تظاهرات چند روز قبل مردم در شهر سنت آفریک در جنوب فرانسه، که موضوع عکس هاست، یکی از نمونه های این اعتراض های مردمی است که به وسیله نیروهای سبز و طرفدار محیط زیست برگزار شده بود. یکی از موضوع های درخواستی تظاهر گنندگان جلوگیری از سلب مالکیت نزدیک به 20 هکتار زمین کشاورزان است که آنها را به زور قانون و زور ژاندارم از چنگ دهقانان بیرون می آورند تا روی آنها یک مگا ترانسفورماتور بسازند که برای انتقال انرژی آن بادگیرها لازم بنظر می رسد؛ ترانسفورماتوری که ارتباط بین جریان برق 400 هزار ولت را با جریان 225هزار ولت برقرار می سازد، و برای این کار نیاز به هشت هکتار زمین زیر بنا دارد.