تجارت غذا و خود کفایی

بین سال 2013 – 1960 میلادی واردات جهانی غلات بیش از 5 برابر افزایش یافت زیرا کشور ها پیوسته برای تامین نیاز غذایی داخلی خود به بازار جهانی روی آوردند. (نگاه کنید به نمودار یک) در برخی از کشور ها سهم غله وارداتی از غله مصرفی کشور به طور معتنابهی افزایش یافته است. در سال 2013 میلادی بیش از یک سوم کشورهای جهان- یعنی در مجموع 77 کشور- حداقل 25 درصد از غله اصلی مورد نیاز خود را وارد کرده اند. این رقم در سال 1961 میلادی تنها 49 کشوربود یعنی از آن زمان تا سال 2013 میلادی یعنی ظرف نیم قرن 57 درصد افزایش یافته است.

از آن هم نگران کننده تر آن که 51 کشور جهان یعنی تقریبا یک چهارم کل جامعه جهانی بیش از نیمی از غله مورد نیاز خود را در سال 2013 وارد کرده اند و 13 کشور دیگر تمام غله مورد نیاز خود را وارد کرده اند. در همین دوران،  یعنی در فاصله 1961 تا 2013 میلادی، تنها شش کشور به کشور های صادر کننده غله اضافه شدند .
معین کردن میزان اتکای مردم ، و نه کشورها، به غذای وارداتی کار بسیار دشواری است زیرا غذای وارداتی معمولا در چند محل خاص مصرف می شود مانند پایتخت های کشورها و به طور مساوی بین کل جمعیت تقسیم نمی شود. اما مطالعه ای که در سال 2013 میلادی صورت گرفته نشان داده که در سال 2000 میلادی قریب 950 میلیون نفر از مردم جهان یعنی 16 درصد جمعیت جهانی آن روز، از تجارت بین الملل برای برآوردن نیاز غذایی خود استفاده می کردند.
این بالانس خطرناکی است. تعداد کشورهای صادر کننده بسیار کم تر از تعداد کشورهای وارد کننده است و تعداد کشور های وارد کننده پیوسته بیش تر می شود. این بدان معناست که پیوسته کشورهای بیش تری به عنوان خریدار در بازار ظاهر می شوند و سعی می کنند غلات را با بهای بیش تری خریداری کنند. در نتیجه قیمت غلات بالا خواهد رفت و اگر یک خشک سالی بزرگ محصول غله را در چند کشور معدودی که صادر کننده هستند نابود کند یا به شدت کاهش دهد آن وقت دیگر در بازار جهانی غله ای برای صادرات وجود نخواهد داشت و این خود باعث ناآرامی هایی در کشورهای وارد کننده غلات خواهد شد.