سرمایه اجتماعی، محیط زیست و انوشیروان عادل
فرستاده شده در ۲۹ فروردین ۱۳۹۶
یکی از موانع اصلی توسعه اقتصادی-اجتماعی کشور ما تضعیف و نابودی سرمایه اجتماعی است. این نقطه ضعف اجتماعی در همه شئون زندگی ما و از جمله، و بویژه، در امر حفاظت از محیط زیست اثر گذار است. وقتی بی اعتمادی، دروغ، ریا، تقلب و کلا فساد سکه رایج شود هر کس خواسته یا ناخواسته مجبور می شود به فکر کلاه خود باشد و اموال عمومی و طبیعت را فقط وسیله ای بداند برای رسیدن به منفعت شخصی خود و دیگر هیچ حقی برای دیگران و آنان که در آینده می آیند قایل نباشد. این امر موجب ایجاد فضای ناامیدی و تنهایی می شود و بر ثبات و رشد جامعه اثری منفی دارد. این مشکل در گذشته نیز وجود داشته و برخی از حکمرانان صاحب فکر توانسته اند با برخوردی صحیح آن را حل کنند. یکی از این بزرگ مردان انوشیروان، پادشاه مقتدر ساسانی است که به همین سبب و سبب های دیگری مشابه آن به انوشیروان عادل معروف شده است. ذیلا طرز برخورد او با خطاها و تعدیات اطرافیان و نزدیکان خویش را از زبان دانشمند و محقق بی نظیر دکتر محمد محمدی ملایری در کتاب ” تاریخ و فرهنگ ایران در دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی” می خوانیم.
با عرض ادب و احترام نوشته، یادآوری نکته ای ظریف اما بسیار مهم در تنظیم مناسبات مردم و حکومت است که خود پایه اصلی هر شروع و نهادینه شدن توسعه در یک جامعه است اینکه حق مردم بر حقوق حکومت اولویت داشته باشدو این حس اعتماد، سبب اجماع ملی میگردد که ضامن موفقیت هر برنامه توسعه ای است شرایطی که تحقق آن در وضعیت کشورهای اسکاندیناوی شاهد آن هستیم و روشنفکران دوره مشروعیت نیز آن را درک کرده بودند و به عنوان گام نخست، خواست مشروعیت را محدود ساختن حکومت با استقرار قانون قرار داده بودند. Reply